فرمت: na
آداب و معاشرت اجتماعی
خوشرویی و خوشخویی
شاید گیراتر از «حسن خلق »، واژه ای نباشد که ترسیم کننده روحی زلال و طبعی بلند و رفتاری جاذبه دار باشد. چیزی که عنوان برجسته رفتار یک مسلمان است و معیار کمال ایمان یک مؤمن، آنگونه که رسول خدا (ص) نیز، به این فضیلت متعالی آراسته بود.
بخشی از اخلاق نیکو، در «خوشرویی » متجلی است، بخشی در«خوشخویی » و بخشی هم در «خوشگویی ». و چه خوش است که به این سه «خوش » مبارک و مقدس، بپردازیم و از آنها کلیدی برای گشودن قلعه دلها و عاملی برای تحکیم رابطه ها بسازیم.
خوشرویی
در مواجهه دو نفر با یکدیگر، پیش از هر سخن و عمل، دوصورت با هم روبه رو می شود. مواجهه دو انسان با هم و کیفیت این رویارویی چهره ها، نقش عمده در نحوه گفتار و رفتار دارد و رمزگشایش قفل دلهاست.
« خوشرویی »، هم در نگاه مطرح است، هم در لبخند.
هم در گفتار آشکار می شود، هم در رفتار.
چه بسا رابطه ها و دوستیهایی که با «ترشرویی » و «اخم کردن » و«عبوس شدن » به هم خورده است. از سوی دیگر مبدا بسیاری از آشناییهاهم یک «تبسم » بوده است.
وقتی با چهره شکفته و باز با کسی روبه رو می شوید، در واقع کلیدمحبت و دوستی را به دست او داده اید. برعکس، چهره اخمو وابروهای گره خورده و صورت درهم و بسته، دریچه ارتباط وصمیمیت را می بندد.
خوشگویی
از شاخه های دیگر «حسن خلق »، که رابطه ها را استوارتر و پیوندهارا صمیمی تر می سازد، گفتار دلپذیر و شادی بخش است. متانت درسخن و ادب در گفتار و زیبایی در کلام، خصلت پاکدلان بی کینه است و خلق و خوی اولیاء دین.
ارزش انسان و جوهره وجودی اش را زبان و بیان روشن می سازد:
یکی تحقیر می کند، یکی تشویق